On the road again, czyli Jagna & Raf znów na trasie [USA 2025]

[jagna]

[dygresja]

Wracamy sobie shuttle busem z ostatniego już szlaku, zmęczeni, zgrzani, autobus pełny, bo to czas powrotów.

Autobus jest przegubowy, a na przegubie siedzi chyba piątka chłopaczków koło 8-10 lat.
Wrzaski, bieganina, tłuczenie się kijkami po głowie... A w autobusie ze sto osób musi tego słuchać, ale udaje, że nie widzi.

W Polsce najdalej po 2 minutach usłyszelibyśmy tekst w stylu "czy są tu jacyś rodzice" itp, a dzieciaki byłyby przywołane do porządku.

Tu - nic się takiego nie wydarza.

Jako rodzic nadaktywnego dziewięciolatka, który musi być w ciągłym ruchu znam ból niemożności wysiedzenie w spokoju, ale czegoś takiego jeszcze nie widziałam.
Nawet Syneczek patrzy zafascynowany

Do tego słyszymy teksty: no tak, chłopcy tak mają, dzieci muszą się wyszaleć.

Chyba się cieszę, że jednak mamy w Polsce nieco inne podejście do wychowywania dzieci

[jagna]

Track nr 2 – najkrótszy, ale chyba najbardziej najeżony atrakcjami.



Na razie przejeżdżamy przez cały Park Zion (bo kemping był na zachodnim końcu) i w zasadzie sam przejazd to już jest wielkie „wow”.

Jest już mocno po południu, więc ruch nie za duży, można jechać wolno i delektować się majestatycznością krajobrazu















Wprawne oko zauważy charakterystyczne warstwy piaskowców – warstwy są pochylone pod kątem ok. 30 stopni raz w jedną, raz w drugą stronę.

To jest typowe warstwowanie wydmowe. Czyli te górki to tak naprawdę skamieniałe wydmy z okresu, kiedy była tu pustynia wielkości współczesnej Sahary.

Są to piaskowce serii Navajo, utworzyły się w jurze, ok. 180 mln lat temu.
Ciut geologii











No i koniec przepięknego Zion…



Dziś już tylko plan na dojazd do kolejnego kempingu, ale po drodze mamy taką ciekawostkę o nazwie "Belly of the Dragon", czyli Brzuch Smoka. Polecono mi to jako rozrywkę dla dzieci. A każde coś, co może dziecko zainteresować po drodze, jest w cenie

"Belly of the Dragon" to tak naprawdę sztuczny tunel wykonany pod drogą w celu odprowadzania wód deszczowych. Ale wygląda ciekawie i warto zajrzeć.





Tylko, z całym szacunkiem, nazwa powinna brzmieć nie „Brzuch smoka”, a raczej hmmm… dolny odcinek przewodu pokarmowego?

[_-aska-_]

Napisał jagna

dolny odcinek przewodu pokarmowego?

...który znajduje się w brzuchu, więc w pewnym sensie wszystko się zgadza

[jagna]

Racja, zwracam honor!

[Artek]

WOW!...what a hole!

Po co drążyć ten temat? Jedźmy dalej.

[jagna]

Po krótkim pobycie w (no aż się chce napisać odbycie brzuchu smoka ruszamy dalej.

Nocleg mamy zarezerwowany w małym, chyba niezbyt popularnym parku stanowym „Coral Pink Sand Dunes”.

Czyli znowu wydmy Ich pochodzenie jest dość ciekawe, bo są to wydmy, które powstały z piasku, który powstał z niszczenia piaskowców, które powstały z piasku wydmowego
i tak to się w geologii kręci

A tu bardziej na serio:

Wydmy utworzyły się w wyniku eolicznej erozji otaczających park skał nazywanych piaskowcami Nawaho. Wiatry przechodząc przez zwężenie pomiędzy górami Moquith i Moccasin Mountains ścierały je (Korazja) i powstający piasek opadał zgodnie z efektem Venturiego na rozszerzającej się płaszczyźnie. Wiek wydm ocenia się na 10 - 15 tys. lat.

Zbliżamy się powoli do parku, chyba znów będzie padać!



Na wjeździe do parku dwie ciekawe informacje.
1. Piasek parzy w stopy
2. W parku żyje endemiczny chrząszcz Cicindela albissima, przystosowany do życia na piaskach pustyni, który nigdzie więcej nie występuje



Na kempingu jak zwykle pustawo, ale za to pod samiuśką wydmą:



Fajnie widać, jakie duże jest miejsce pod kampera i jak mało go zajmujemy

Wydm w sumie jest niewiele, ale są niewątpliwie ładne







Chłopaki idą na dokładniejszą eksplorację wydm, a ja udaję się w poszukiwaniu prysznica (w Zion nie było)

Będzie padać:



Popadało, przeszło





W Zion staliśmy w części przeznaczonej dla mniejszych kamperów i namiotów, a tu możemy podziwiać typowe przyczepy tubylców.
W większości ciągną je pick-upy (RAM chyba najpopularniejszy), często na bliźniakach na tylnej osi.

Przyczepy są ogromne i do tego rozsuwają się na boki.





Nasz kamper to przy tym jakaś popierdółka



Lecimy na wydmę, zaraz zachód słońca!



Raf w barwach maskujących:



Na krawędzi wydmy sporo ludzi czeka na zachód



Do tego pojawia się tęcza



Kolory aż niesamowite (serio, to oryginały bez podciągania!)



Z innej perspektywy oraz komórki barwy nieco inne, ale nadal ładnie:





No i mamy zachód





Było warto tu przyjechać!

PS – pomimo endemicznego żuczka, wydmy są w całości udostępnione dla przejażdżek offroadowych, a sprzęt (4kołowy) można wypożyczyć na miejscu.